Naomi: ‘Ik ben met vallen en op staan destijds blijven werken. Maar dat ging niet goed. Ik heb van alles geprobeerd, zoals met periodes minder werken. Ik heb in die tijd nooit echt kunnen laten zien wat ik in huis heb. Ook had ik nog niet echt een band opgebouwd met mijn collega’s. Dat was dus best eenzaam. Je verdwijnt al snel naar de achtergrond. Na 2 jaar kreeg ik de diagnose long covid en ben ik arbeidsongeschikt verklaard. Ik ontvang nu een WIA-uitkering.’
‘Als long covid-patiënt wist ik niet goed wat me overkwam. Ik had geen grip op de situatie en uiteenlopende lichamelijke klachten. Ik was op een gegeven moment heel erg gevoelig voor prikkels, zoals de radio tijdens het autorijden of een bezoek aan de supermarkt. Dat gaf me ook een mentale klachten, waardoor ik uiteindelijk zelfs depressief werd. Daar ben ik aan gaan werken met intensieve therapie. Met de hoop dat dat dé oplossing zou zijn voor alles. Maar dat was helaas niet zo. Ik ben een echte doorzetter, dus ik heb van alles geprobeerd. Maar niks hielp uiteindelijk. Dat is een heel lastig proces. Mentaal wil ik wel, maar mijn lichaam werkt niet mee. De ene dag gaat het beter dan de andere dag, maar dit is nu wel mijn realiteit. Inmiddels probeer ik mijn planning hierop af te stemmen. Het is continu op zoek gaan naar een balans: wat is nog te doen voor mijn lijf en waar ben ik mentaal tevreden mee? Het is in het medisch landschap heel erg zoeken naar de geschikte hulp. Vaak kom ik al gauw terecht bij alternatieve zorg. Maar dat moet ik allemaal zelf betalen.’
‘Het is een heel eenzaam proces, een ziekte als long covid. Het is soms makkelijker als je je been breekt. Je weet wat het verloop is en over het algemeen komt dat ook wel weer goed. Over long covid is nog veel onduidelijk. Ik merk dat mensen doorgaan met hun leven. Ook degene die dichtbij me staan. En dat moet natuurlijk ook. Alleen moet ik er zelf elke dag, iedere minuut mee dealen. En dat is heel eenzaam. Opeens kun je niet meer meedoen met de samenleving, omdat ik snel overprikkeld of oververmoeid ben. Een ochtendwandeling met onze honden is al gelijk een hele inspanning. Ik kan dus niet meer met alles meedoen en spontaan overal ‘ja’ op zeggen. Ik moet echt keuzes maken en fit zijn voor belangrijke dingen zoals een oudergesprek. Iedereen gaat door en lekker op vakantie of op stap. Dat kan ik helaas niet meer en dat is heel confronterend. Ik houd mijn agenda dus zo veel mogelijk vrij. Deze is inmiddels na 2 jaar ziekte ook aardig leeg.’
Naomi is collectief verzekerd bij Loyalis via haar werkgever. Onze arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) biedt financiële zekerheid als je arbeidsongeschikt raakt. Als je door een ziekte of ongeval niet meer kunt werken, vult deze verzekering je inkomen aan na de loondoorbetalingsperiode van je werkgever. Naast een mogelijke WIA-uitkering van de overheid, helpt de AOV om het inkomensverlies op te vangen. Naomi: ‘Ik ben voor 65-80% afgekeurd voor het werk wat ik deed. Daarom krijg ik de komende 2 jaar een WIA uitkering. Als ik na die 2 jaar nog steeds recht heb op een WIA uitkering, wordt deze een stuk lager. De verzekering van Loyalis vult dit deel aan. Dat geeft mij financiële rust, nu ik verder geen inkomsten heb.’’
Vanwege privacy is er een fictieve naam gebruikt voor dit klantverhaal.